ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง ขนาดคนเคยรักชอบพอกัน ปัจจุบันยังเปลี่ยนเป็นอื่นได้ ก็นั่นแหละครับท่านผู้อ่าน ในฐานะพระรูปหนึ่งซึ่งชีวิตก็น่าสงสาร หรือไม่ก็ควรที่ทุกท่านน่าจะให้ความเห็นอกเห็นใจบ้าง ตัวฉันนั้นเกิดในครอบครัวผู้มีอันจะกินพูดตรงๆไม่อยากจะอวดโอ้ ฉันนั้นก็เหมือนกับหลายๆท่าน ก็มีอาหารการกินสามมื้อ มิได้จะอดอยากเสียเมือไหร่ ฉันนั้นเกิดเป็นลูกอีสานเขียว ข้าวเหนียวปั้น มีพี่น้องร่วมสายเลือดอยู่แค่สองคน เด็กๆตัวเล็กๆเป็นที่รักของตายาย .ได้เงินไปโรงเรียนวันละสองบาทเดาๆเอาก็คงพอรู้อายุอานาม เรียนจบป.๖ ชีวิติเหมือนมีใครขีดเส้นทางเดิน มีโฆษณา ติดต่อเรื่องบวชเรียนเขียนอ่าน เด็กหลายคนกรอกใบสมัคร..ส่วนฉันนั้นไม่ใยดีแต่อย่างใดก็ชะตาเขาว่าฟ้านั้นลิขิต มีบ้านติดกับบ้านของผู้ใหญ่บ้าน...พ่อแม่ปู่ย่า ตายายทราบเรื่องเข้าว่ามีโครงการบวชเรียน จึงส่งตัวฉันนะไปประจำการอยู่ที่วัดกะเพื่อนๆทางบ้านข่อยเขาเรียกว่าให้ไปเป็งสังกะลี(ลูกศิษย์วัด)เพื่อให้ได้ท่องบ่นคำบวช หลังจากนั้นไม่นานนักเจ้าหน้าที่ก็มารับฉันกะพวกเข้าสู่ตัวเมือง จุดมุ่งหมายคือวัดแสงเกษม อำเภอเดชอุดม จังหวัดอุบลราชธานี... อาตมาภาพเมื่อเ